ကရုဏာအေၾကာင္း

ကရုဏာဆိုတာ တဖက္သား ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာကို မၾကည့္ရက္တဲ့ ၾကင္နာသနားစိတ္ကို ေခၚတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိသူမွာ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိတဲ့ တရားမ်ိဳးပါပဲ။ ကရုဏာရဲ႔ လကၡဏာကေတာ့ တဖက္သားကို ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ေစလိုတဲ့ ဆႏၵပဲ။ ကိစၥအေနနဲ႔ေျပာရင္ ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့စိတ္ထားကို ပယ္စြန္႔ႏိုင္ျခင္းပဲ။ ကရုဏာထားတဲ့ကိစၥဟာ သနားစိတ္ ထားရံုနဲ႔ မျပီးဘူး။ ဒုကၡေရာက္သူကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဖးမကူညီတဲ့ လက္ေတြ႔လုပ္ရပ္ပါ ပါရတယ္။ ကရုဏာစစ္ ထားႏိုင္ရင္ ေစာင္မကူညီမႈႏွင့္တကြ လူသားအားလံုး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေရးကို ေရွးရႈျပီးေတာ့ မိမိအက်ိဳး အခြင့္္အေရးမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ႏိုင္မႈပါ ပါရွိတယ္။

ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္သူကို ေတြ႔တဲ့အခါ ေၾသာ္-သနားစရာ၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလကြယ္-လို႔ စိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈ ျဖစ္ေပၚတာဟာ ကရုဏာစိတ္ မေခၚဘူး။ ကရုဏာစိတ္ကို သြယ္၀ိုက္ဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ စိတ္ညံ့မ်ိဳးသာ ျဖစ္တယ္။ ေသာကတို႔၊ ၀မ္းနည္းမႈတို႔ဆိုတာ စင္စစ္ေတာ့ အကုသိုလ္စိတ္ေတြပဲ။ ကရုဏာဆိုတာက ကုသိုလ္စိတ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသာကနဲ႔ ကရုဏာဆိုတဲ့ သေဘာတရားေတြဟာ ( ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ) လို႔ မွတ္ရမယ္။ ကရုဏာျပည့္သူဟာ သူေတာ္ေကာင္းစင္စစ္ ျဖစ္တယ္။ ကရုဏာစိတ္ကို ေမြးျမဴျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အက်ိဳးတရားကေတာ့ ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့ စိတ္ကို ကင္းစင္ေစျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ သန္႔စင္မြန္ျမတ္တဲဲ့ ႏွလံုးသားကို ေမြးျမဴရာက ပညာစခန္းသုိ႔ တိုင္ေအာင္ ေပါက္ေျမာက္ႏိုင္ေစ တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကရုဏာရဲ႔ အဆံုးစြန္ေသာ ရလဒ္ဟာ ပညာပဲလို႔ နားလည္ၾကရမယ္။

ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးပါး ( ျဗဟၼစိုရ္တရား ေလးပါး ) ဆိုတာ ေမတၱာ-ကရုဏာ-မုဒိတာ-ဥေပကၡာတို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ဒီတရားမ်ားဟာ လူသားတို႔အတြက္ စာရိတၱေရးရာနဲ႔ သူေတာ္စင္ဘ၀ကို တက္လွမ္းေရာက္ေစႏိုင္ဖို႔ ကိစၥမွာ အေျခခံက်တဲ့ တရားႀကီးေလးပါး ျဖစ္တယ္။ ဒါတြင္မကေသးဘူး။ ဘ၀မွာ စစ္မွန္တဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ေရေသာက္ျမစ္ႀကီးမ်ားလဲ ျဖစ္တယ္။ သာမန္ပုထုဇဥ္တို႔ အေနနဲ႔ ဒီျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ရရွိႏိုင္သလဲ။ လူသာမန္အဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျမင့္မားလြန္းလွပါတယ္-လုိ႔ ဆိုရင္ျဖင့္ အဲဒီလိုဆိုတဲ့ လူဟာ ဒီစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ရရွိေအာင္ အားထုတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကို မရွိလို႔ျဖစ္လိမ့္မယ္။

မွန္တာေပါ့ ကိုယ့္တဘ၀တာကေလးကို ကိုယ္ကြက္ျပီး စိတ္၀င္စားလြန္းသူအဖို႔မွာေတာ့ ကိုယ္တဦးတည္းရဲ႔ ေသာကေတြနဲ႔ ျဖစ္ေစ၊ ၀မ္းသာစရာေတြနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ေဇာေတြ ဖံုးလႊမ္းေနေလေတာ့ ေဘးလူမွာ အတိဒုကၡေရာက္လု႔ိ ကယ္ပါ ယူပါ တစာစာျဖစ္ေနတဲ့ အသံေတြကို ဘယ္ၾကားႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုပဲ ကိုယ္စိတ္၀င္စားေလ့ရွိသူဟာ ေဘးလူရဲ႔ဒုကၡကို မခံစားတတ္ဘူးေပါ့။ ကရုဏာစိတ္ မ၀င္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ကရုဏာထားႏိုင္သူ ရွိတန္သေလာက္ ရွိတယ္ ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဒီစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ရရွိႏိုင္ဖို႔ဟာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥလို႔ကို ေျပာရမလို ျဖစ္ေနတယ္။

ကရုဏာျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူတပါးအေပၚမွာပဲ ျဖစ္ရတယ္လို႔ နားလည္ထားတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ကေတာ့ မိမိရဲ႔ အတြင္းသႏၱာန္မွာ ယုတ္မာရက္စက္တဲ့စိတ္မ်ိဳး ေလ်ာ့ပါးကင္းစင္ေစဖို႔အတြက္ မိမိအေပၚမွာ မိမိကရုဏာစိတ္ ေရွးဦးစြာ ေမြးျမဴရမွာ ျဖစ္တယ္။ ကရုဏာဘာ၀နာပြားတဲ့အလုပ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပထမဦးစြာ ကရုဏာတရား ျဖစ္ေပၚေစရတယ္။ မိမိကု္ိယ္တိုင္က ေမတၱာ ကရုဏာစိတ္မ်ား မရွိေသးဘဲနဲ႔ တပါးသူ႔အေပၚမွာ ဒီစိတ္မ်ိဳးေတြ ျဖန္႔ေ၀ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ ကရုဏာထားပါတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ဖို႔ရာ ကရုဏာဘာ၀နာ ပြားျခင္းအားျဖင့္ မိမိရဲ႔သႏၲာန္မွာ သန္႔စင္မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ထာ၀စဥ္ကိန္းေအာင္း ေနေအာင္ အားထုတ္ရတယ္။ ဒါမွသာ ကိုယ္အမူအရာ ႏႈတ္အမူအရာေတြဟာ အဲဒီသန္႔စင္ မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားကို ထင္ရွားေပၚလြင္ႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။

ဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ မိမိဟာ မိမိအေပၚမွာ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာကရုဏာ ထားပါတယ္လို႔ အာမခံႏိုင္ၾကရဲ႔လား။ အာမခံႏိုင္တယ္ဆိုတာ တဏွာ ေဒါသနဲ႔ ေမာဟစိတ္ေတြ မိမိသႏၲာန္မွာ ၀င္ေရာက္လာေစျပီးေတာ့ မိမိရဲ႔ ေဘးအႏၱရာယ္ကို မိမိအျဖစ္ခံတဲ့သူမ်ား ျဖစ္ေနသလား။ မေနဘူးလား။ အဲဒီလို မွတ္ေက်ာက္တင္-ၾကည့္ရမယ္။ အဲဒီ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ ၀င္လာျပီဆိုရင္ ကိုယ္အမူအရာ ႏႈတ္အမူအရာ ေတြဟာလဲ တဏွာ ေဒါသ ေမာဟ တရားေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲလ်က္ ရွိေနမွာပဲ။ အဲဒီလိုျဖစ္ရင္ ကိုယ့္အႏၲရာယ္ကို ကိုယ္ျဖစ္ေစျပီလို႔ မွတ္ယူရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို ကိုယ္ျမင့္တင္လိုသူဟာ မိမိရဲ႔သႏၲာန္မွာ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာ ကရုဏာစိတ္မ်ား ကိန္းေအာင္းေနေအာင္ ေရွးဦးစြာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ရတယ္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႔ အလိုေတာ္က် ျပဳက်င့္ရမယ့္ ကိစၥကေတာ့ ေရွးဦးစြာ မိမိကုိယ္ကို မိမိ ဆံုးမရတဲ့ ကိစၥပဲ။ ဒီလို လုပ္တဲ့အတြက္ သူတပါးရဲ႔ အခက္အခဲေတြကို နားလည္ႏိုင္ျပီး ကူညီမစတဲ့ အလုပ္ဟာ ခရီးေရာက္ေစႏိုင္ တာေၾကာင့္ ကိုယ့္အရည္အေသြးကို ကုိယ္တိုင္ ျမႇင့္တင္ရတဲ့ သေဘာပဲ။ မိမိကုိယ္တိုင္က တကိုယ္ေကာင္းစိတ္တို႔ ေဒါသစိတ္တို႔ တပါးသူ႔အေပၚ အျမင္လြဲမွားမႈတို႔ ရွိေနရင္ အဲဒါ ကိုယ့္အဖို႔လဲ အႏၲ႔ာယ္ပဲ။ တပါးသူေတြအဖို႔လဲ အႏၲရာယ္ပဲ။

တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူမ်ားေတြနဲ႔ ေျပာေဟာဆက္ဆံျပီး ျပင္ပကကိစၥေတြနဲ႔ ေနေနက်ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီလို ေဘးလူကို ကူညီမစရတဲ့ ကိစၥဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကူညီမစရတာထက္ လြယ္တယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ေကာင္းေကာင္းမရွိသူဟာ သူမ်ားကို တိုးတက္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အက်ိဳးရွိေအာင္ ေနတတ္သူဟာ သူမ်ားကိုလဲ အက်ိဳးမ်ားေစတတ္တယ္-လို႔ ဆိုရိုးစကားတခု ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမဲျမဲမွတ္ထားၾကရမယ့္ အခ်က္က ကိုယ့္ရဲ႔စိတ္ယုတ္မာနဲ႔ ေလာဘရမၼက္ဆိုးေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး အႏၲရာယ္ပဲဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။ အဲဒီစိတ္မိုက္ စိတ္ရိုင္းေတြက ေန႔ေရာ ညပါ အခါမေရြး ကိုယ္ထဲမွာ ၀င္ပူးျပီး အေမွာင့္ပေယာဂေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာမို႔ အဲဒီစိတ္ရိုင္းေတြနဲ႔ ကင္းေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမႏိုင္ရမယ္။ လူတေယာက္ဟာ ရင္တြင္းမွာ မခ်မ္းေျမ့ဘူး (ပူေလာင္ေနမယ္) ဆိုရင္ ျပင္ပဘယ္ေနရာမွာမွ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈကို ရွာမေတြ႔ႏိုင္ဘူး။

မိမိကုိယ္ကို ယဥ္ပါးေအာင္ မထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တဲ့သူဟာ သူတပါးအက်ိဳးေတြ ေဆာင္ပါတယ္ဆိုျပီး ၀န္ထမ္းလုပ္ငန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနေသာ္လဲ အဲဒီလို လုပ္ေနရတာကို သူ-မေပ်ာ္ပိုက္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္ကိုယ္တိုင္က ျငိမ္းေအးတည္ျငိမ္မႈ မရွိတဲ့အတြက္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ျငိမ္းေအးတည္ျငိမ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ အဲဒီ လူမႈ၀န္ထမ္းသမားမ်ိဳးဟာ သူမ်ားကိုေတာ့ ဘာလုပ္ပါ၊ ဘယ္လိုလုပ္ပါ-စသည္ျဖင့္ ေဟာေျပာတတ္ၾကပါရဲ႔။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အလုပ္မွာ သူတို႔ မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ၾကဘူး။ သူတို႔လုပ္ငန္းေတြ မထိေရာက္ မေအာင္ျမင္တာ ေတြ႔ရတဲ့အခါ သူမ်ားကိုပဲ လက္ညႇိဳးထိုးတတ္ၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ အစြမ္းကုန္ လုပ္ေပးၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြက က်ဳပ္တို႔လုပ္တာကို အေကာင္းမထင္ၾကဘူး။ အစရွိသျဖင့္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ လူမႈ၀န္ထမ္းလုပ္ငန္းလုပ္ဖို႔ မထိုက္တာ အမွန္ပါပဲ။


ကရုဏာစိတ္အမွန္ရွိျပီးေတာ့ သူမ်ားအေပၚမွာ နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္သူတဦးအဖို႔မွာ သူတပါးကို ကူညီမစရတဲ့ အလုပ္ဟာ တဖက္သားကို စိတ္ခ်မ့္းေျမ႔ေစတဲ့အျပင္ ကိုယ္တိုင္မွာလဲ ေစတနာသန္႔သန္႔ႏွင့္ ကူညီလိုက္ရတဲ့ အတြက္ မိမိရဲ႔ ျငိမ္းေအးတည္ျငိမ္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္လဲပဲ စိတ္ၾကည္လင္ရႊင္ပ်ျခင္းဆိုတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးမဂၤလာနဲ႔ ျပည့္စံုေနပါေတာ့တယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ကရုဏာစိတ္ ေမြးျမဴရတဲ့ကိစၥဟာ သူမ်ားကို ဘာလုပ္ပါ၊ ညာလုပ္ပါ စသည္ျဖင့္ ဆရာလုပ္ရတဲ့ကိစၥထက္ အပံုပဲပိုျပီး ခက္ခဲနက္နဲတယ္။ နိပါတ္ေတာ္မ်ား (ဇာတကပါဠိေတာ္) မွာ ဆိုရင္ ဘုရားေလာင္းဟာ လူ႔ေလာကႀကီး ေကာင္းစားေရးအတြက္ ရြက္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ထက္ျမက္ေအာင္ မိမိရဲ႔ႏွလံုးရည္ တိုးတက္ျမင့္မားေရး (ပါရမီျဖည့္က်င့္ ဆည္းပူးမႈ) ေတြကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ ေတြ႔ႏိုင္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ေနာက္ျပီးေတာ့လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တရားနဲ႔အညီ က်င့္ၾကံေနထိုင္မႈ မရွိသူဟာ တေလာကလံုးနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ တရားႏွင့္အညီ ျပဳမူဆက္ဆံႏိုင္စြမ္း ဘယ္မွာရွိပါ့မလဲ။ အင္ဂ်င္နီယာ တေယာက္ဟာ အင္ဂ်င္နီယာအတတ္ကို ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူျပီးမွသာ သူ႔ပညာႏွင့္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ လက္ရာေတြကို ဖန္တီးႏိုင္တယ္။

ဆရာ၀န္လုပ္စားသူဟာ ေဆးပညာကို က်က်နန မသင္ခဲ့ဘဲနဲ႔ လူနာေတြကို လက္ခံကုသေနရင္ သူ႔ေစတနာက မျပည့္၀တဲ့အတြက္ လူနာေတြ ဒုကၡရာက္ၾကရတာေပါ့။ ဒီသေဘာအတိုင္းဘဲ။ လူမႈေရးဘက္မွာျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံေရး ဘက္မွာျဖစ္ေစ၊ ဘာသာေရးဘက္မွာျဖစ္ေစ၊ ေခါင္းေဆာင္လုပ္မဲ့သူဆိုတာ ကိုယ္တိုင္က ႏွလံုးရည္ျပည့္၀မႈ မရွိခဲ့ရင္ သူ႔ေနာက္လိုက္ေတြဟာ လမ္းမွန္ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ လမ္းလြဲကိုပဲ လိုက္မိေနၾကရမွာေပါ့။

ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္တဲ့ အလုပ္ဟာ စိတ္ဓာတ္ ရင့္သန္ဖြံ႔ျဖိဳးေအာင္ ေလ့က်င့္တဲ့အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြံ႔ျဖိဳးေအာင္ ေလ့က်င့္ထားတဲ့စိတ္က မွန္တဲ့ေတြးၾကံမႈမ်ား၊ ေျပာဆိုမႈမ်ားနဲ႔ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစတတ္တယ္။ သူတပါးကို ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္မႈေတြကိုသာ အာရံုစိုက္လြန္းၾကတဲ့အတြက္ မိမိကုိယ္တိုင္ အတြင္းသႏၲာန္မွာ ရင့္က်က္မႈရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ ကိစၥကို ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွလံုးရည္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ မစဥ္းစားမိၾကတာလဲ။

ဗုဒၶလမ္းစဥ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းေတြ ညႊန္ျပထားတာပဲ။ ဘုရားေဟာတရားေတြထဲမွာ ေလာကႀကီး သာယာ၀ေျပာျပီး အျပစ္အနာအဆာကင္းဖို႔ အေရးမွာ လူတဦးစီမွာ အျပစ္အနာအဆာဆိုတဲ့ ဒုစရိုက္တရားမ်ား ကင္းစင္ေစရမယ္လို႔ လမ္းညႊန္ထားတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ေလာကဆိုတာ ေလာကသားတို႔ရဲ႔ အတြင္းသႏၲာန္ကို ေဖာ္ညႊန္းေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို နားလည္ရမယ္။ လူတဦးစီရဲ႔ စိတ္ထားသန္႔စင္မြန္ျမတ္မွသာ ေလာကႀကီး ေအးခ်မ္းသာယာ ႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ၾကဖို႔ ပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ကိုယ့္မ်က္ေခ်း ကိုယ္မျမင္-ဆိုတဲ့ စကားလိုပါပဲ မေတာ္မေလ်ာ္တာေတြ ေတြ႔ရရင္ သူမ်ားအေပၚမွာသာ အျပစ္ဖို႔တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ္ကေကာ ဘယ္ေလာက္ တရားသျဖင့္ ေနထိုင္က်င့္ၾကံပါသလဲ-လို႔ စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္ေလ့ မရွိၾကပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ မိမိကုိယ္ကို မိမိ ကရုဏာပြားဖို႔က ပထမကိစၥျဖစ္တယ္။ ဒီလုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ ေပါက္ေျမာက္ဖို႔ရာမွာ ေတြးေခၚမႈ ၾကည္လင္ေနရမယ္။ ကိုယ္လိုက္နာဖို႔ စည္းကမ္းကိုလဲ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ လိုက္နာရေပလိမ့္မယ္။ ဒီလုပ္ငန္း ေပါက္ေျမာက္ေရးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလ့က်င့္ပ်ိဳးေထာင္မႈ သာမက ကိုယ့္သားသမီးမ်ားကို ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္မႈလဲ လိုတယ္။ ကေလးအရြယ္ကစျပီးေတာ့ စိတ္ကို ေလ့က်င့္ေပးလာမွသာ ေတြးေခၚမႈ ၾကည္လင္ေစ တတ္တယ္။ သို႔မွမဟုတ္လို႔ ႀကီးမွစျပီး ေလ့က်င့္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လွဘူး။ ကေလးဘ၀မွာ သင္အံေလ့က်င့္ရတဲ့ ကဗ်ာလကၤာ ပံုျပင္ကေလးေတြဟာ တိရစၦာန္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ကရုဏာကင္းမဲ့တဲ့ သေဘာေတြ ပါတတ္တယ္။

ပံုစံအားျဖင့္-
ၾကြက္ကန္းသံုးေကာင္ ( Three Blind Mice ) ဆိုတဲ့ကေလးကဗ်ာမ်ိဳး။
ဂ်က္ေဆာက္တဲ့အိမ္ ( The House That Jack Built ) စတဲ့ ကေလးကဗ်ာမ်ိဳးေတြပဲၾကည့္ပါ။
ႏုနယ္တဲ့ကေလးသူငယ္ရဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီကဗ်ာပါ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ စိတ္အဆိပ္သင့္ေစတတ္တယ္။
မွန္ကန္တဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈကို လံုး၀မျဖစ္ေစႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စည္းကမ္းထားတတ္ဖို႔ကိုလဲ အေထာက္အပံ့ မျပဳဘူး။ စိတ္ထားမြန္ျမတ္မႈကို စတင္ညႊန္ျပေရးဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ပေပ်ာက္ေန ေတာ့တယ္။

ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႔ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားမွာ ေရွးဦးစြာ မိမိကုိယ္ကို မိမိ ကရုဏာထားရမယ္လို႔ အေလးအနက္ ျပဆိုထားပါတယ္။ ဒီလိုဆိုတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားေနတာ၊ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ေတြးျပီး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေနတာ တို႔ကို ေျပာလိုတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲဒီ သနားစိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ေတြဟာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ သေဘာသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြ ၀င္လာျပီဆိုရင္ သူမ်ားအေပၚမွာ နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ ေဒါသစိတ္ေတြ ျဖစ္ပြားလာတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႔တေလက်ေတာ့ အဲဒီလို မခံခ်င္စိတ္ (ေဒါသ) ကိုပဲ က်ဳပ္က ဘယ္ခံမလဲဗ်-အစရွိသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အဟုတ္ႀကီးထင္ျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားသေဘာနဲ႔ၾကည့္ရင္ ေဒါသဆိုတဲ့စိတ္ဟာ တရားတဲ့ေဒါသ၊ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တဲ့ ေဒါသရယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူးလို႔ မွတ္ထားၾကပါ။ ေဒါသဟာ ေဒါသစိတ္ ၀င္တဲ့သူကိုေရာ၊ ေဘးလူေတြကိုေရာ ဆိုးက်ိဳးကိုသာ ေပးတတ္တဲ့ အဖ်က္တရား သက္သက္ပါ။

ကရုဏာစိတ္ထားကို မိမိအေပၚမွာ မိမိေမြးျမဴပ်ိဳးေထာင္လို႔ ေပါက္ေျမာက္ျပီးသူဟာ သူရဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ကရုဏာစိတ္ေတြ ျဖန္႔ေ၀ႏိုင္တဲ့ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့တာပါပဲ။ ျဖန္႔ေ၀တဲ့ အေလ့အထကိုလဲ နီးစပ္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ကို အစျပဳျပီးေတာ့ တႏိုင္ငံလံုးအထိ ရည္မွန္းျပီး ပ်ံ႔ႏွံ႔ေအာင္ ပို႔လႊတ္ပါ။ တကမၻာလံုးကို လႊမ္းျခံဳမိေအာင္ ပို႔လႊတ္ပါ။ ကရုဏာပို႔လႊတ္တဲ့ေနရာမွာ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးအစား၊ အဆင့္အတန္း၊ အယူဘာသာ၊ အသားေရာင္ စတဲ့ခြဲျခားမႈ လံုး၀ ကင္းစင္ရပါမယ္။ မိမိထားရွိတဲ့ ကရုဏာတရားကို တနည္းနည္းနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ ေတာင္းဆိုမယ္ ဆိုခဲ့ရင္ အဲဒါ ကရုဏာစိတ္အစစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ကမၼ႒ာန္းပြားမ်ားတဲ့ အလုပ္ဟာ စိတ္ေလ့က်င့္မႈကို စတင္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေကာင္းျမတ္တဲ့အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကရုဏာအေၾကာင္းကို ဒီသင္တန္းသူ သင္တန္းသားမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ၾကဖို႔လဲ တိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ သင္တန္းတက္လာသူဆိုတာ သင္တန္းမွာသင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲလို႔ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးၾကည့္ျပီးေတာ့ ကရုဏာအေၾကာင္း ပို႔ခ်ခ်က္ကို သေဘာေပါက္ျပီးရင္ လက္ေတြ႔ ကရုဏာစိတ္ကို ထားၾကည့္သင့္ၾကတယ္။ အဲဒီလို စာေတြ႔နဲ႔ လက္ေတြ႔ ေပါင္းစပ္မိေအာင္လုပ္ဖို႔ စိတ္ထဲမွာ ျပ႒ာန္းထားရၾကရမယ္။ ဟာ-ဒါေလာက္ေတာ့ နားလည္ပါတယ္-လို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာထားမယ္ဆိုရင္ သင္ၾကားထားသမွ်ကေလးေတြဟာ မစြဲျမဲေသးတဲ့အတြက္ ေမ့ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။

ဒီေတာ့ ပထမဦးဆံုး မိမိကုိယ္ကို မိမိ ကရုဏာစိတ္ ျဖစ္ေနေအာင္ ရႈမွတ္ ႏွလံုးသြင္းၾကပါ။ ႏွလံုးသားထဲမွာေရာ၊ စိတ္ကူးထဲမွာေရာ ကရုဏာေတြ ျပည့္၀လာသည္အထိ ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကပါ။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဒီကရုဏာဓာတ္ဟာ စၾကာ၀ဠာတတိုက္လံုးမွာရွိၾကတဲ့ သတၱ၀ါအားလံုးကို လႊမ္းျခံဳမိတဲ့အထိ ျဖန္႔ေ၀ပို႔လႊတ္ပါ။

( အရွင္ေသ႒ိလ-အဂၢမဟာပ႑ိတ-အဘိဓဇမဟာရ႒ဂုရု )